Gisteravond zagen we op televisie in het restaurant dat blijkbaar Chapada dos Guimaraes flink in de brand staat. Toen wij er waren was het ook redelijk zwart en zagen ook nog wat smeulen. Gelukkig zijn wij er ver vandaan en hopelijk blijft de schade beperkt.

Vanochtend redelijk vroeg, om 7 uur, ontbeten om meteen daarna op weg te gaan naar Porto Jofre. Het einde van de Transpantaneira. Wanneer je de Jaguar wilt zien heb je een paar procent kans op de plek waar ons hotel staat. En naar mate je verder richting Porto Jofre gaat stijgt de kans iets. Pak je dan een bootje en vaar je vanuit Porto Jofre diep de Pantanal in dan heb je een grote kans dat je deze mooie kat ziet en euro’s lichter bent.

De weg naar Porto Jofre was nog 80 kilometer vanaf ons hotel. Gemiddeld rij je 40 km/u zonder te stoppen over zandweg en bruggen die in Nederland allang afgezet zouden zijn. Bestaande uit los liggende houten planken. Maar goed, wij willen naar het einde van deze weg. Een paar keer moesten we echt onze ogen dichtdoen en gas geven om over een brug heen te komen. De omgeving wisselde zich af van bebossing naar drassig landschap en Fazenda’s. Overal waar je keek zag je vogels en in het water veelal Kaaimannen. Een aantal keer Capibara’s. Maar helaas geen Gordeldieren, Miereneters en/of katachtigen. De kans is ook heel klein.

Het einde van de weg, Porto Jofre, bestaat uit een hotel en een oude camping. Een aantal mensen woont daar op een boot en verder is er niets te beleven. Ook geen tankstation maar de benzinetank gaat op deze weg wel een stuk sneller leeg dan op het asfalt. En met 121 krakkemikkige bruggetjes die je behoedzaam moet nemen gaat het nog sneller. Er is daar dus niet veel te beleven.

Dan maar terug richting ons hotel met stalen zenuwen over de weg. Ineens stopt Almar de auto en zegt: “Moet je rechts eens kijken.” En we kijken recht in de ogen van een Jaguar die zich lijkt af te vragen: “Wat doen jullie hier op dit tijdstip?” Wij waren ook in geen tijden meer iemand tegen gekomen. Toen besefte we dat we oog in oog stonden met één van de mooiste dieren in de Pantanal. Wat heeft dit beest een mooie tekening. Een vacht die bijna goud lijkt en bevlekt. Snel voordat hij de bosjes inliep hebben we gelukkig een paar foto’s kunnen nemen toen we begrepen wat ons overkwam. Wat een geluk en totaal niet verwacht, alleen een beetje gehoopt! Langzaam horen we hem door de struiken weglopen en zien nog even een klein stukje rug in het riet. We blijven nog even staan maar hij komt niet meer terug. Ons bezoek aan de Pantanal is geslaagd.

In de middag hebben we wat gezwommen om de hitte te weerstaan, het is hier 40 graden. Morgen even terug (65 km) naar Poconé om te tanken en verder de Pantanal te verkennen.