3 en 4 november

Om 5:15 uur ging de wekker. Op naar Rapa Nui, de officiele naam sinds dit jaar van Paaseiland.

Taxi was op tijd en wij dus op tijd op het vliegveld. Inchecken en in de rij voor de beveiligingscontrole. Na ruim 10 minuten stonden we bij de controle en mochten we weer omkeren en naar Internationale vluchten toe. Paaseiland is blijkbaar bij inchecken nog nationaal maar het vliegtuig internationaal. En toen weer 30 minuten in de rij want de douane had maar liefst 2 balies open. Op het moment dat wij aan de beurt kwamen was het een astronomisch aantal van 5.

De vlucht van 4 uur in de Dreamliner ging geruisloos. De landing wat hard maar daar waren we dan. Het eiland van de Moai’s, de stenen beelden. We werden op het vliegveld ontvangen door de mevrouw van onze Cabana met een bloemenkrans. Op weg naar ons verblijf heeft ze een korte rondleiding gegeven door het dorp. Wanneer ze niets had gezegd hadden we niet geweten dat het een speciale rondleiding was. Binnen 20 minuten waren wij bij onze bungalow.

De middag hebben we het dorpje Hanga Roa wat verkend. Ahu Tahai bekeken, dit zijn onze eerste Moai’s waar de zonsondergang erg mooi is om te zien (blijkbaar). De helft van het dorp is gesloten in verband met Halloween. ’s Avonds heeft Almar ingebroken in ons eigen huis. “Wil jij een biertje? Alsjeblieft.” KLIK, deur dicht en de sleutel nog binnen. Gelukkig hebben we het telefoonnummer van de eigenaresse, maar zonder simkaart en het nummer ook binnen kom je niet ver. Alle ramen gesloten. Behalve van de badkamer, die was open te schuiven als enige. Na wat geklim en geklauter het raam uit zijn sponning gesloopt en heel soepel kroop Almar van binnen. Dit overkomt ons niet meer!

De zondagochtend was nog steeds veel gesloten maar de kerk uiteraard niet. Even naar het begin en gezang gekeken en geluisterd waarna er groot achter de priester (sorry wanneer het een pastoor of iets anders was) pictogrammen vertoond werd dat we niet meer mochten filmen en foto’s nemen. Wij snappen waarom dat is en respecteren dit. Na het zingen dus de kerk uit voor ons.

Ondertussen was het 9:00 uur geweest en lichtjes aan het miezeren. Dit was voor ons het teken om geen risico te nemen en een auto te huren. De prijs was 55.000 peso’s. Best veel dus wilden wij minder. Almar vroeg of 50.000 ook kon. “Wanneer jullie dit willen” zij de verhuurder. “Nee, wij willen 40.000.” Daarop keek de verhuur meneer wat vreemd naar ons en trapte er niet in, helaas.

Met de auto zijn wij via de oostkust met omgevallen Moai’s gereden naar de plek waar wij al maanden naar uitkijken; De Moai fabriek: Rano Raraku. Dit is een plek waar je 1 keer mag komen met je toegangspas die je koopt voor het nationale park op het vliegveld. Paas eiland is namelijk 1 groot nationaal park waar je entree voor moet betalen. De fabriek is eigenlijk een vulkanische berg waar de Moai’s uitgehakt werden. Dit zag je nog goed op bepaalde delen. Ook staat de berg vol met de beroemde “hoofden”, zie onze foto’s wanneer we deze opgeladen krijgen. Op het moment dat wij de berg betraden ging de zon schijnen en was het goed weer. De regen was allang gestopt, mocht geen naam hebben, maar hierdoor hebben we geen fiets hoeven huren.

Zo zijn we langs meerdere Ahu’s (plateau’s met Moai’s) gereden maar velen waren omgevallen en / of overwoekerd. Ahu Tongariki staat met de 15 Moai’s nog wel mooi overeind. Op het strand van Anakena is de Ahu ook nog redelijk in stand met 5,5 Moai’s.

Het glooiende landschap van Paaseiland is mooi afwisselend groen met vulkanisch gesteente. Dit door de 3 vulkanen waaruit het eiland is ontstaan. Veel wilde paarden en koeien. Valken zien wij ook veel vliegen. Het is een mooie omgeving waar we door rijden.

De avond sloten we af met eerst een goede moot tonijn geserveerd met het plaatselijke biertje en de zonsondergang bij Ahu Tahai. Dit laatste leverde zeer mooie foto’s op. Welterusten!