19 februari 2017

Wanneer we het in de Nederlandse tijd bekijken zijn we nog geen week op weg. Dit betekent dat we er nog ruim 2,5 te gaan hebben. Het einde van de rit in Tassie is in zicht. En vandaag stond de Koninginnerit op het programma. Bijna 300 kilometer te gaan. We wilden via Ben Lomond National Park. Dit ligt hoog en zou een 360 graden uitzicht geven. Maar alleen wanneer het onbewolkt zou zijn. Dit was gezien de regen niet het geval. Hierdoor maar direct doorgereden naar Bicheno. Volgens de verhalen, welke wij gelezen hadden, zou het een leuk dorpje moeten zijn. Maar het heeft weinig. Wel een mooie kustlijn en hopelijk, wanneer het droog is, pinguïns vanavond.

20 februari 2017

Gisteravond richting de Blowhole geweest aan het strand. Dit is een gat in de rotsen waar water doorheen geperst wordt door de golven. Dit geeft hoge pluimen water en als je te dichtbij staat kan je ineens, net als een geiser (iemand bekend hiermee??) nat worden.

Aangezien het nog niet eens schemerde zijn we wat verder gelopen en kwamen op een plek waar je uitzicht had op 2 privé strandjes. Perfecte plaats voor pinguïns om aan land te gaan. Maar toen het echt donker werd geen dier te zien, hoewel, 1 boom beestje waar we de naam nog niet van hebben kunnen vinden. Dan maar weer terug naar ons hotel, met nog 1 keer kijken bij de Blowhole. Blijken de dieren daar aan land te zijn gekomen. De kleine Blauwe pinguïn. De kleinste soort. Erg schattig om te zien. En zelfs de foto’s zijn gelukt dankzij het rode licht. Hierdoor bleven ze doen wat ze deden.

Vandaag in Freycinet National Park geweest. Na een stijle klim uitzicht over Wineglassbay. Helaas zwaar bewolkt waardoor het heldere zand, de bergen en het zeer blauwe water niet goed naar voren kwam. Na nog wat (rode) baaien en stranden te hebben bezocht gingen we de auto in. Vervolgens ging het een klein beetje regen waardoor je bewijs hebt dat in Tasmanië behoorlijk wat water per m2 per jaar valt. Belachelijk veel, en dat was het ook. De rest van de dag is helaas verregend.

21 februari 2017

Vanaf een zon overgoten balkon in Launceston typen wij weer in ons dagboek. Of heet dit tegenwoordig Blog? De ochtend naar Bay of Fires geweest. De oranje kleur op de stenen doet denken aan gloeiende stenen. Maar de naam blijkt afkomstig te zijn doordat de eerste Fransman die langs deze kust voer, kampvuren van de Aboriginals zag. En omdat dit er zoveel waren benoemde hij deze oostkust de Baai met vuren. Beetje geschiedenis les.

Daarna naar Mount Wiliam National Park. Hier heb je de Forester Kangaroo Drive. Een weg door het park waar je grote kans hebt de Grijze / Bos Kangoeroe te zien. Als de opzichter dit ook even aan de dieren wil melden! Wij zagen wel Walibi’s en Kookaburra’s. 1 Walibi heeft met ons ontbeten. Wij stonden in de bossen aan 1 van de baaien in het park. Omdat we vroeg waren hadden we het mooie strand helemaal voor ons alleen.

De Forester Kangaroo Drive reden we af en zodra we de bocht om waren opweg naar de uitgang stonden de Bos Kangoeroe’s in het veld. Eerst zagen we er 1, 2 en totaal zeker 8. Maar de weg die naar ze benoemd is gebruiken ze niet. Hier een tijd in de zon naar staan kijken en foto’s gemaakt. De omgeving leek een beetje op platgeslagen duinen met een paar kleine meertjes. Dit park is zeker een bezoek waard!

De dieren sprongen weg, wat erg vreemd klinkt. Almar dacht dat er een kokosnoot, beetje lastig zonder palmbomen, uit de boom viel, bleek er een Kangoeroe vlakbij weg te springen. Er zit behoorlijk wat kracht in die poten.

Nu in Launceston weer afkicken van de rust en ruimte. Wat een drukte. Grappig stadje met wat oude gebouwen en een druk centrum met winkels. Onze laatste nacht voordat we naar Brisbane vliegen. Helaas is gratis of betaalbaar internet schaars. Dus foto’s komen er aan. Deze tekst gaat even via de telefoon.