De rauwe vis van Te Moana was weer erg lekker. En dat voor de personen die echte vleeseters zijn. Ook de opmaak van de borden maakt het al speciaal. Zo hebben ze rauwe witvis met sesam en teriaki saus op een grote steen. De bediening sjouwt zich een breuk.

Met een Pisco Sour op het terras met uitzicht op Ahu Tahai namen we afscheid van Rapa Nui. Een aanrader om een paar dagen rustig overheen te rijden en te wandelen, jammer dat het zo’n pokkenend weg is.

Gisteren de terugvlucht. In de businessclass van een Boeing Dreamliner! Stoelen in alle standen te verstellen, tot aan een bed van 1,90 meter lang. We werden uiteraard ontvangen met champagne terwijl het Pleps instapte in de Economy class, armoezaaiers. Tijdens de vlucht werd onze tafel gedekt en kregen we tonijn met een creme brulee na uitgeserveerd. Met metaal bestek en echte glazen voor onze drankjes. Volgens ons kan je hiermee ook iets uithalen in een vliegtuig. Overigens mag je in Chili gewoon je fles water meenemen door de beveiliging…….

Met een massage in de stoel en een film vlogen de 4 uur voorbij en waren we weer in Santiago. De volgende ochtend, vandaag dus, moesten wij ons weer melden bij het gewone volk voor de vlucht naar de Atacama woestijn; Eerste stop Antofagasta. Aan het eind van de ochtend zijn wij naar “El Mano del Disierto” gereden. 70km ten zuiden van de grauwe havenstad Antofacasta midden in de woestijn. Een hand die uit de grond steekt met de 5 vingers omhoog. Een geintje van een kunstenaar.

Nu zitten we te typen in onze hotel kamer op de 10^e etage met uitzicht op de haven en de Stille Oceaan. Veel water en wat eten ingeslagen voor de trip van ruim 6 uur naar Iquique langs de kust. Antofagasta heeft een paar mooie oude gebouwen maar is daartussen en omheen alleen maar lelijke hoogbouw aan het bouwen. Vroeg op pad voor ons.