Eergisteren kwamen we rond 13.30 uur aan in Mejillones, 60 kilometer boven Antofagasta. Een dorp dat zich een badplaats wil noemen. Grote verbouwingen vinden er plaats om pleinen te maken en de boulevard te verlengen. Maar met de IJmuidense hoogovens op een kilometer afstand en dikke kwallen (geen Duitsers in dit geval) in de zee vragen wij ons af of ze het gaan redden. Internationaal zeker niet want niemand spreekt er een klein woordje Engels. Voor ons was het een mooie stop om niet in Antofagasta te zitten en de volgende dag nabij het vliegveld.

De vlucht gisteren verliep goed en optijd nadat wij een paar dagen eerder via de Spaanse email een wijziging hadden door gekregen. Lastig die mensen en bedrijven die in het Spaans blijven schrijven en praten. Auto opgehaald en naar de plaats Los Andes gereden en een hotel gezocht.

Vandaag wilden wij naar Portillo. Dat heeft verschillende redenen. De weg er naar toe heeft veel haarspeld bochten wat vanaf boven een mooi uitzicht geeft tussen de bergen van de Andes. Daarnaast is in Portillo, het wintersport gebied van de Chilenen, een mooi blauw meer met op de achtergrond de hoogste berg van de Andes, de Aconcagua. En die hebben wij al eens van de andere zijde in Argentinie bekeken wat erg mooi was. Laatste reden was de Andes Condor. Deze is zeer zeldzaam en ook vandaag blijkbaar.

De weg ging voor ons voorspoedig omhoog de Andes in met mooie uitzichten. En door de haarspeldbochten, hopelijk zijn de foto’s gelukt. Op een tiental kilometer van de Argentijnse grens stond er midden in de bergen een grote loods met wat bijgebouwen en wij werden hier omheen geloodst. En boven de weg stond een bord: “Tot ziens in Chili.” En verder niets. Geen douane helemaal niets, alleen de loods waar vrachtwagens stonden vanuit Argentinie. Maar geen grens te bekennen. En bij twijfel: Gas geven!

Wij een kilometers lange tunnel door en bij de uitgang een slagboom, wat huisjes en een welkomstbord van Argentinië. Portillo hadden wij blijkbaar gemist. Dus omgekeerd weer door de tunnel richting Chili. Bij de beruchte loods werden wij in het Spaans aan de kant gezet. Geen idee wat er moest gebeuren en niemand die een beetje rustig Spaans of Engels sprak. We werden uit de auto naar een apart kamertje gebracht. Hier zat een alleraardigste chagrijn meneer die wilde weten waar wij vandaan kwamen: “Chili”, niet in Argentinië geweest”, in ons beste Spaans. En wij gaven onze paspoorten. Zelfs met de paspoort in de hand bleef hij de vraag stellen. Volgens Sabrina wilde hij weten welke nationaliteit wij hadden. Maar wij bleven zeggen dat we alleen in Chili zijn geweest. Op onze vraag of hij Engels sprak kregen wij het antwoord dat we in Chili zijn. Bij deze: Sorry iedereen die Spaanstalig is en in Nederland op bezoek komt, je bent in Nederland……….

Met een kop als een zuurpruim moest er een formuliertje gemaakt worden door de douanier en mochten we blijkbaar door want hij reageerde niet meer op onze stemmen.

Weer terug in 100% Chili vonden we het meer en het wintersportgebied toch nog met weer een Andes vos. Het turquoise meer met de hoge sneeuwtoppen staken af op elkaar. Na de vos geobserveerd te hebben reden we weer terug het dal in door de haarspeld bochten.