Er waren meer aangekloven zalmen maar geen dader te vinden. Dan maar in de regen door naar het uiterste noorden van Vancouver Island. Onderweg zoveel mogelijk langs de kust proberen te rijden over de oude snelweg 19A. Mooie route door dorpjes, echte ruige visser plaatsjes. Laagbouw ongecoördineerd wat rommelig aandoet.

Langs de weg zijn we gaan lunchen bij een aantal pontons op het water. Na een paar seconden kwamen we door het kabaal er achter dat het vol zeeleeuwen zat. Met het blote oog lastig te zien maar de camera haalde dit makkelijk naar voren. De rest van de weg ging door de heuvels vol met bomen. Maar dat is schijn. Wanneer je goed door de bomenrij heen keek zag je dat op heel veel plekken het bos kaal gehaald was door de houtindustrie. En dat is echte een industrie hier. Ook met de nodige tegenstanders.

Rond het middaguur kwamen we aan bij Port Alice, een klein dorpje midden in het achterland richting de Stille Oceaan, in licht aan een diepe inham. De weg er naar toe reed langs meertjes en ook door bos en ergens halverwege stak een relatief kleine beer de weg over. Deze was zeker nog niet volgroeid. Kort bleef hij naast de auto lopen om vervolgens het bos richting het meer in te schieten.

Kort nog even een stop gemaakt in Telegraph Cove. Een oud vissersdorpje op palen wat nu een hotel is. En als we al het asfalt er omheen mogen geloven dan willen we hier niet in de zomer zijn.

De overnachting was voor ons in Port McNeill. Ruig vissersdorp waar niets te beleven valt.