De Lodge waar wij zitten is erg mooi gelegen. Vlakbij de ingang van het Nationaal Park Sossusvlei. En wij hebben een bungalow aan de voorzijde waardoor we vrij uitkijken over de vlakte (zie de foto).

Vanochtend was het dan eindelijk zover.... de eerste lekke band. We wilden iets na zonsopkomst het park in gaan. Veel toeristen proberen met zonsopkomst in het park te zijn, maar onze ervaring is dat het niet altijd even mooi is. Wij gaan de drukte omzeilen. En dit lukt dus goed. We zijn de eerste die met een lekke band bij de garage staan. Dankzij de hulp van hotel personeel was de reserve band al op onze auto gezet. We leverden de band af en mochten van de monteur het park in. Maar niet tot de 4x4 parkeerplaats!!!. Nou zeg...... dat is niet aardig. Maar we waren het toch niet van plan.

Na een tocht van 60 kilometer asfalt (jaja, dit wisten wij ook niet zoals je in het vorige bericht kon lezen) parkeerden wij onze auto en gingen met de shuttle mee tot Deadvlei. Wij zijn zo blij dat we deze laatste 5 kilometer ook echt niet met onze eigen auto hebben gedaan. Onderweg pikten we nog 2 gestrande 4x4 reizigers op en kwamen aan bij de duinen. Rode duinen. Heel hoog en ondertussen was het al bijna 30 graden brandende zon om 9:00 uur. Onze tocht van ruim een kilometer door zand, mul zand, gingen we richting Deadvlei. We zweten en puften door het zand heen. Een rode indrukwekkende golvende omgeving met rechts en links zeer hoge zandduinen. Big Daddy gingen wij echt niet beklimmen!

Eindelijk kwamen we op een zandduin en hadden zicht op Deadvlei. Dit is naast Etosha National Park DE bezienswaardigheid van Namibië. Gelukkig zijn wij hier in de regentijd en is het rustig wat betreft toeristen. Er liepen heel wat mensen af en aan lurkend aan hun waterfles en zwetend als een....

Deadvlei is best vreemd. Het is een witte vlakte met dode bomen middenin een omgeving van rode zandduinen. Eigenlijk vreemd dat het niet is bedolven onder het zand. Een heel mooie omgeving maar zonder water gekke werk om er heen te lopen.

Op de terugweg had onze chauffeur nog een paar gekken gevonden die de overmoedige 4x4 rijders uit hun benarde situatie hebben geduwd. Wij keken het geïnteresseerd aan, lurkend aan onze waterfles. Ze kozen er toch zelf voor? Dit is het risico wat je loopt wanneer je 5 kilometer door duinzand wilt rijden.

Op de terugweg hebben we geprobeerd Duin 40 te beklimmen. Maar deze "kleine" duin in vergelijking met Big Daddy was toch een maatje te groot voor ons in 35 graden brandende zon. Onze benen ontplofte bij iedere stap omhoog. Op 30 meter afstand van de top gaven we op. Zitten en uitrusten gaat namelijk ook niet, het zand is nu al bloedheet.

In de middag hebben we onze nieuwe band opgehaald en gaan we uitrusten van de inspanningen om morgen weer verder te gaan.