De afgelopen 2 avonden hebben we nog bezoek gehad tijdens het eten van 2 Zadel Jakhalzen. Deze zullen vast geen eten krijgen van de koks die op het terras staan te BBQ-en.

Vanochtend vertrokken voor onze tocht naar Swakopmund. Een dorp aan de Atlantische kust. De weg begon uiteraard met de rode omgeving van de duinen. Op weg naar Solitaire, een compound midden in de nog verdere middle of nowhere dan Sesriem / Sossusvlei. Na 10 kilometer sloegen we linksaf en het asfalt rechtsaf. 70 kilometers weer over Gravelweg. Solitaire staat bekend om te tanken en de wereldberoemde appeltaart. Het eerste sloegen we over. Volgens velen is de appeltaart de lekkerste van de wereld. Wij horen daar niet bij. Hij is lekker maar wat vlak van smaak met een zuurtje. Wij stoppen er niet meer voor. De opzet van de compound is wel leuk. Wat je hier meer ziet is het gebruik van oude auto's die liggen te vergaan en ouderwets geschreven teksten op de gebouwen. Het lijkt alsof je terug gaat naar de jaren 60. Ook overal uithangborden zoals vroeger werd geadverteerd. Er was zelfs een kerkje. Leuke stop maar niet om er voor om te rijden, en dat hoefden wij ook niet.

En toen verder naar onze eindbestemming. Het rode zand werd afgewisseld voor grijs-zwart-groene graniet bergen in een gele ondergrond. Door een ravijn. En toen 200 kilometer alleen maar gele vlakte, ook wel woestijn genaamd. Heuvel over en woestijn. Heuvel over en woestijn. Bocht om op een heuvel en woestijn. Heuvel over en woestijn. Wat een eind. En toen eindelijk asfalt en Walvisbaai bereikt. 30 kilometer voor Swakopmund. Daar hebben we even gestopt bij een lagune met Flamingo's. We hopen dat het er over een paar jaar nog is want de industrie is lekker aan het oprukken, en daarmee de vervuiling ook. Over het algemeen is Namibië erg schoon. Maar dit viel echt op.

Swakopmund is een rustig toeristisch dorpje. Laagbouw en met voornamelijk rechte weggetjes. Goed als onderbreking en weer de auto vol te gooien met alles wat vloeibaar is. Bier ligt op de achterbank.