Waterberg en terug in Windhoek

Ondertussen zijn we terug in Windhoek. Vanavond om circa 20:00 uur plaatselijke tijd (19:00 uur in NL) vliegen we terug naar het koude en natte Nederland. Hier in Namibie hebben ze al 2 jaar zwaar water tekort. Daarnaast is het bijna overal ruim over de 30 graden, behalve aan de oceaan kant.

De afgelopen 3 dagen zijn wij via Waterberg vanuit Etosha naar Windhoek gereden. De laatste 700 kilometer tot aan de luchthaven. In Waterberg hebben we nog een wandeling door de Private Reserve gemaakt met een Ranger. Hier hebben ze 6 witte Neushoorns los lopen. 4 hiervan hebben we op 5 meter afstand mogen benaderen. En dan zie je echt hoe groot ze zijn.

Gisteravond als afsluiting nog 1 maal "game" (wild) gegeten. Malse Springbok, Oryx, Kudu en Zebra. Onze reis van 3 weken is ten einde.

Etosha dag 3 en 4

We beginnen weer met: Er was eens..... onee: "Gisteren"..... zijn we vertrokken uit een zeer slecht onderhouden lokale Center Parks genaamd Okaukuejo (spreek dat maar eens 5 keer snel achter elkaar uit. En vooral als je een paar drankjes op hebt). Alleen de waterplaats is leuk voor de avond/nacht, de rest is het niet waard om in Etosha zelf te overnachten. Advies voor de personen die nog willen gaan, we noemen geen namen om weer de sfeer op ons blog gezellig te houden.

We hadden 150 kilometer af te leggen door het park om in Onguma te komen, een Private Reserve aan de oostkant van Etosha. Zij "delen" de dieren met elkaar. Daarover straks meer.

De rit begon zoals altijd met veel antilopes. En bij een waterplaats zagen we een Olifant. Een grote Olifant. 1 in Musk wat je ziet aan zijn tranende ogen. Hij liep over de kleine parkeerplaats de bossen in richting de weg. Wij kijken rond over de parkeerplaats en de waterplaats en zien verder niets. We zetten de auto op de weg en gaan achter de Olifant aan op gepaste afstand. Staan stil en Almar heeft voor nood de versnelling vast om achteruit te gaan. Een Olifant in musk kan nogal agressief zijn. Almar kijkt in zijn achteruit kijk spiegel of de aftocht veilig is. Geen probleem. Wij langzaam achter de Olifant aan voor de perfecte foto. Olifant stopt en Almar ook de auto en zet de auto alvast in de achteruit. Je weet nooit. Hij kijkt in de spiegel en schreeuwt het uit. Sabrina schrikt hier weer van. Staat er een 2e grote Olifant ineens in de spiegel te turen. Almar schrikt dus en Sabrina schrikt van Almar en de Olifant loopt rustig naar de waterplaats. Er was dus niets aan de hand maar waar de 2e Olifant ineens vandaan kwam is ons een raadsel. Maar we konden rustig de eerste Olifant blijven volgen totdat deze de bossen in liep. We vervolgden onze weg en hebben tot halverwege de middag veel dieren gezien.

De avond in ons nieuwe resort Onguma aan de waterplaats gezeten en onder andere drinkende Giraffes bekeken.

Vanochtend een safari gedaan over de Private Resort. Hier hebben ze dezelfde dieren als in Etosha. De rit werd gedaan met 2 Spanjaarden en was gezellig met hen. Veel ervaringen uitgewisseld. En we hadden geluk. Naast de Gnoes en Zebra's zagen we een moeder Jachtluipaard met jong. En als afsluiter, naast een Giraffe 6 leeuwen die in Etosha zaten, achter het hek. 1 Mannetje en 5 vrouwtjes. De leeuwen keken ons continu aan terwijl ze op de grond "veilig" achter het hek lagen in Etosha. Totdat ze gingen lopen en aan ons lieten zien hoe ze onder het hek door konden. Kop er onder, lijf in een engelkromme en door duwen. Tada! zo stonden ze in ons resort. Hiermee wordt de populatie van de katachtigen op pijl gehouden en delen ze de dieren met elkaar. Maar 1 van de dames keek heel geïnteresseerd naar de Spanjaarden en liep achter onze auto omhoog kijkend wat er te snacken was. Onze gids reed toch maar iets weg. Na deze opwinding zijn we koffie gaan drinken en hebben de safari vervolgd.

De middag zijn we zelf Etosha voor de laatste keer in gegaan. Veel standaard maar niet minder wild gezien. Maar ook weer een Jachtluipaard die tegen een boom lag. Met als afsluiter 14 Giraffes bij een kleine waterplaats. Het blijven mooie dieren.

Etosha

Gisterochtend waren wij om 6:50 uur bij de receptie zoals door de receptionist aangegeven. Vol verbazing keek zij ons aan waarom we te laat voor de ochtend safari waren. Oeps, fout door de receptioniste gemaakt. Had 6:20 moeten zijn. Dit ontspon zich in een vreemde discussie om het op te lossen met uitchecken op het moment dat we uit het park moeten zijn en wij moeten betalen voor langer verblijf tot aan niets betaald hebben. Goed.... wij zijn vertrokken en hebben het reisbureau, volgende keer doen we alles zelf wel weer, op de hoogte gesteld en dat ze voor ons een oplossing moesten vinden. Die werd eindelijk gevonden door een prive safari in de middag.

Onze eigen safari bracht ons een Hyena, Giraffen, Herten, Jackhals, man en vrouw Leeuw en meer. Etosha is een vlakte met veel lage struiken maar ook een deel met bebossing en heel veel open vlaktes. Regelmatig staat er niets maar vaak ook vol met Zebra's, Antilopen, Gnoes enzovoorts. Erg mooi om doorheen te rijden.

De middag safari was met de gids informatief. We zagen weer meerdere Jakhalsen, een Hyena, Giraffen en ook Olifanten. Maar uiteraard meer en ook uitleg over Etosha zelf. Daarbij vertelde de gids dat er bijna geen Witte neushoorns in het park zijn. Alleen zwarte. En die is in de wereld heel zeldzaam en wordt weinig eenvoudig gespot omdat deze schichtiger is dan de Witte. Je ziet eigenlijk altijd een Witte in de parken in Afrika.

Na de safari zijn we gaan eten en in de schemering naar de waterplas nabij ons huisje. Daar hebben we 14!! zwarte neushoorns gezien. Vechten, badderend en slapend. Inclusief een junior. Dit heeft onze dromen overtroffen. De zeer zeldzame neushoorn op een paar meter afstand en dat 14 keer! We zijn heel tevreden gaan slapen onder een lekkende en ratelende airco waar de kamer uitgeleefd is, op hotspot nummer 1 van Namibië en gefinancierd door de overheid.

Twyfelfontein, Grootberg en Etosha

In Twyfelfontein zijn wij opzoek geweest naar de Woestijn Olifant. Deze hebben zich aangepast en verschillen iets van de andere olifanten. Volgens een gids hebben ze grotere poten en kunnen graven naar water. Helaas hebben wij ze niet gevonden. Ze waren verder de Huab rivier opgelopen waar wij met onze 4x4 niet durfden te komen. Het is helaas tot nu helemaal wat karig met wilde dieren. Maar het landschap is niet minder mooi. In de loop van de dag zijn wij naar een versteend bos gegaan en hebben daar de Welwitschia gezien. Een versteend bos spreekt voor zich denken wij. De Welwitschia is een zeer traag groeiende plant die alleen in Angola en Namibië voorkomt, en kan 5 a 600 jaar oud worden. De plant zelf is een wirwar van bredere bladeren die slordig op de grond liggen. Als hoogtepunt hebben we midden in de woestijn, waar echt niets was even de auto volgegooid met diesel. Deze tankstations blijven een Fata Morgana.

Na 2 dagen Twyfelfontein verder gereden naar Grootberg. Dit was een korte trip van ongeveer 120 kilometer. We hebben hier 4 uur over gedaan omdat we de tijd hadden. Rustig de rode heuvelachtige omgeving afgetuurd. De ruige natuur hier blijft mooi. En bij de eerste drollen van olifanten waren we alert. Midden op de weg verschillende hopen. En vlak voor het gehucht Palmwag zagen we in het landschap de Woestijn olifant. 4 stuks met hun maatje de Giraffe. Hier hebben we in de brandende zon een tijd naar ze staan kijken. We zagen ook een ander groot verschil met de "gewone" Afrikaanse olifanten. De Woestijn olifanten zijn rood. Waarschijnlijk weer gewoon grijs na een regenbui. We hadden ze toch gevonden en geen gids voor nodig gehad.

Daarna de halte Grootberg. Dit is een grote berg, je rade het waarschijnlijk al, die massief in het al ruige landschap opdoemt en afgeplat is. Hier moesten wij een zeer stijle gravelweg op. 4x4 aan en gaan! Bovenop stond onze lodge met de stenen huisjes, maar met een uitzicht....! We zaten op 1700 meter hoogte en keken een vallei als de Grand Canyon in recht voor ons uit. Meerdere 100 meters lang. In de vallei zweefde de Zwarte Arend. Vanuit ons zwembad aan de rand van de afgrond hebben we na de lunch de middag doorgebracht. Wat een ervaring.

En nu zitten we in Etosha, het grootste Nationale Park van Namibië. Enigszins vergelijkbaar met het Krugerpark in Zuid Afrika. Hier gaan we de komende 4 dagen op jacht naar wild en op hun schieten, uiteraard met onze camera.

Spitzkoppe en Twyfelfontein

Normaal gesproken gaan wij niet in op opmerkingen op ons blog. De reacties lezen wij zeker met interesse maar willen het blog gezellig houden. Maar toch willen wij op 1 terugkomen. We leggen inderdaad veel kilometers af. Bereid je daar maar op voor ! Zo, en nu gaan we weer verder.

Na de rit van eergisteren zijn onze ingewanden weer redelijk op hun plek gezakt en gingen we weer op weg.

Gisteren een korte rit van ongeveer 2 uur naar Spitzkoppe, ook wel de Matterhorn van Namibie genoemd. Leuk om gezien te hebben deze rode puntige berg in een gelig droog landschap maar als je het overslaat mis je weinig. Met een gids in de middag de Bushman berg tekeningen bekeken. De gids is een nazaad van de San die 2 tot 4000 jaar geleden de tekeningen hebben aangebracht en legde ons uit wat de tekeningen betekenen en waarom ze een kant op wezen. Dat had met de looproute van de nomaden te maken.

Vanochtend maar weer eens 4 uur zitten schudden op een D-weg. Nu naar Twyfelfontein. De weg bleef door gelig grijs gebied gaan en was best saai. Na ruim 150 kilometer maar weer eens getankt in een gehucht. Langzaam werd de omgeving weer iets groener met struiken en bomen. We kijken vanuit onze Premium tent uit op hoge heuvels van grote rots blokken, die lijken alsof een grote shovel keien op geschoven heeft. Daarvoor groene struiken. In deze omgeving zouden olifanten moeten lopen die zich hebben aangepast aan de woestijn, weinig water dus.

Sossusvlei via Namib Woestijn naar Swakopmund

De afgelopen 2 avonden hebben we nog bezoek gehad tijdens het eten van 2 Zadel Jakhalzen. Deze zullen vast geen eten krijgen van de koks die op het terras staan te BBQ-en.

Vanochtend vertrokken voor onze tocht naar Swakopmund. Een dorp aan de Atlantische kust. De weg begon uiteraard met de rode omgeving van de duinen. Op weg naar Solitaire, een compound midden in de nog verdere middle of nowhere dan Sesriem / Sossusvlei. Na 10 kilometer sloegen we linksaf en het asfalt rechtsaf. 70 kilometers weer over Gravelweg. Solitaire staat bekend om te tanken en de wereldberoemde appeltaart. Het eerste sloegen we over. Volgens velen is de appeltaart de lekkerste van de wereld. Wij horen daar niet bij. Hij is lekker maar wat vlak van smaak met een zuurtje. Wij stoppen er niet meer voor. De opzet van de compound is wel leuk. Wat je hier meer ziet is het gebruik van oude auto's die liggen te vergaan en ouderwets geschreven teksten op de gebouwen. Het lijkt alsof je terug gaat naar de jaren 60. Ook overal uithangborden zoals vroeger werd geadverteerd. Er was zelfs een kerkje. Leuke stop maar niet om er voor om te rijden, en dat hoefden wij ook niet.

En toen verder naar onze eindbestemming. Het rode zand werd afgewisseld voor grijs-zwart-groene graniet bergen in een gele ondergrond. Door een ravijn. En toen 200 kilometer alleen maar gele vlakte, ook wel woestijn genaamd. Heuvel over en woestijn. Heuvel over en woestijn. Bocht om op een heuvel en woestijn. Heuvel over en woestijn. Wat een eind. En toen eindelijk asfalt en Walvisbaai bereikt. 30 kilometer voor Swakopmund. Daar hebben we even gestopt bij een lagune met Flamingo's. We hopen dat het er over een paar jaar nog is want de industrie is lekker aan het oprukken, en daarmee de vervuiling ook. Over het algemeen is Namibië erg schoon. Maar dit viel echt op.

Swakopmund is een rustig toeristisch dorpje. Laagbouw en met voornamelijk rechte weggetjes. Goed als onderbreking en weer de auto vol te gooien met alles wat vloeibaar is. Bier ligt op de achterbank.

Sossusvlei

De Lodge waar wij zitten is erg mooi gelegen. Vlakbij de ingang van het Nationaal Park Sossusvlei. En wij hebben een bungalow aan de voorzijde waardoor we vrij uitkijken over de vlakte (zie de foto).

Vanochtend was het dan eindelijk zover.... de eerste lekke band. We wilden iets na zonsopkomst het park in gaan. Veel toeristen proberen met zonsopkomst in het park te zijn, maar onze ervaring is dat het niet altijd even mooi is. Wij gaan de drukte omzeilen. En dit lukt dus goed. We zijn de eerste die met een lekke band bij de garage staan. Dankzij de hulp van hotel personeel was de reserve band al op onze auto gezet. We leverden de band af en mochten van de monteur het park in. Maar niet tot de 4x4 parkeerplaats!!!. Nou zeg...... dat is niet aardig. Maar we waren het toch niet van plan.

Na een tocht van 60 kilometer asfalt (jaja, dit wisten wij ook niet zoals je in het vorige bericht kon lezen) parkeerden wij onze auto en gingen met de shuttle mee tot Deadvlei. Wij zijn zo blij dat we deze laatste 5 kilometer ook echt niet met onze eigen auto hebben gedaan. Onderweg pikten we nog 2 gestrande 4x4 reizigers op en kwamen aan bij de duinen. Rode duinen. Heel hoog en ondertussen was het al bijna 30 graden brandende zon om 9:00 uur. Onze tocht van ruim een kilometer door zand, mul zand, gingen we richting Deadvlei. We zweten en puften door het zand heen. Een rode indrukwekkende golvende omgeving met rechts en links zeer hoge zandduinen. Big Daddy gingen wij echt niet beklimmen!

Eindelijk kwamen we op een zandduin en hadden zicht op Deadvlei. Dit is naast Etosha National Park DE bezienswaardigheid van Namibië. Gelukkig zijn wij hier in de regentijd en is het rustig wat betreft toeristen. Er liepen heel wat mensen af en aan lurkend aan hun waterfles en zwetend als een....

Deadvlei is best vreemd. Het is een witte vlakte met dode bomen middenin een omgeving van rode zandduinen. Eigenlijk vreemd dat het niet is bedolven onder het zand. Een heel mooie omgeving maar zonder water gekke werk om er heen te lopen.

Op de terugweg had onze chauffeur nog een paar gekken gevonden die de overmoedige 4x4 rijders uit hun benarde situatie hebben geduwd. Wij keken het geïnteresseerd aan, lurkend aan onze waterfles. Ze kozen er toch zelf voor? Dit is het risico wat je loopt wanneer je 5 kilometer door duinzand wilt rijden.

Op de terugweg hebben we geprobeerd Duin 40 te beklimmen. Maar deze "kleine" duin in vergelijking met Big Daddy was toch een maatje te groot voor ons in 35 graden brandende zon. Onze benen ontplofte bij iedere stap omhoog. Op 30 meter afstand van de top gaven we op. Zitten en uitrusten gaat namelijk ook niet, het zand is nu al bloedheet.

In de middag hebben we onze nieuwe band opgehaald en gaan we uitrusten van de inspanningen om morgen weer verder te gaan.

Namib Woestijn

Gisteren vertrokken vanuit Ludritz naar de Namib Woestijn. Na 120 kilometer asfalt sloegen we linksaf de gravel weg op. Dit zullen volgens zeggen de komende 500 kilometer onze wegen worden.

We reden de woestijn in. Een bijzondere omgeving al dat zand en de groene struikjes en hier en daar een boom. We rijden rustig verder en verder de woestijn in en naderen een gebergte. Dit is het Tiras Gebergte. Steekt met zijn rood grauwe kleuren bijzonder af op de gele ondergrond.

We vervolgen op een D weg wat eigenlijk verharde zandgrond is. Beetje glijdend met de auto. Na een paar uur hebben we onze overnachtingsplek gevonden. Hier is echt helemaal niets behalve een heel mooie omgeving. Onze accommodatie staat onderaan een rode berg op een boerderij. Een soort oase. 7 kleine gebouwtjes waar de gasten verblijven en een grotere waar we eten en de eigenaren ontmoeten. Wij zijn de enige 2 en eten mee met de 2 eigenaren, geboren en getogen Namibianen met Duitse achterouders. 's Middags lopen we ruim een uur over het terrein door de bergen. Een drankje drinken we in de zon met weids uitzicht over de woestijn en op de bergen. In de nacht een zeer heldere hemel met een goed zichtbare Melkweg.

Vanochtend onze reis voortgezet. De rode kleur werd geel. Op weg naar de Sossusvlei. Ook hier weer verschillende kleuren bergen die afsteken tegen de ondergrond. Groen, zwart en rood. We zien weer veel Struisvogels, Zebra's (niet de Hartmann), Oryxen en Springbokken. Het is heet in de omgeving van Sossusvlei. Heel erg heet.