Zuid Jutland, Funen (Odense en omgeving) en richting Kopenhagen
Zondag 30 augustus
In de mist vertrokken vanuit Esbjerg. Door een, voor zover wij konden zien, een licht heuvelig landschap. Een aantal tiental kilometers trok de mist op en werd het al helderder en zonniger. De eerste stop was het Unesco dorp Christianfeld. Een dorpje zoals Thorn maar dan in licht bruine tinten. Hier zou je honingkoeken kunnen kopen maar helaas waren wij te vroeg. Om 11.00 uur gaan de winkeltjes hier op zondag open.
Omdat wij zo vroeg waren en al een ronde door het dorp hadden gelopen zijn wij naar Fyns Hoved gereden. Het noordelijkste puntje van Funen. Een wijds uitzicht over de Store Balt (een zee). Kort de dorpjes Viby en Male bezocht. Dorpjes midden in de weilanden van het schiereiland met allemaal vakwerk huisjes. Om te eindigen in Odense, de woonplaats van Hans Christian Andersen.
Alles staat in zijn teken in deze stad. Het centrum ligt wat omver door een aan te leggen treinrails en een grote speelplaats met doolhof, vlakbij het ouderlijk huis van Hansie.
Het centrum heeft zeer veel mooie oude huizen waar de inspiratie van Hansie hoogstwaarschijnlijk vandaan is gekomen. Scheef staande vakhuisjes waamee de straten letterlijk vol staan. Zeker een aanrader om een ochtend of middag doorheen te slenteren. Wel veel zwervers en drugsverslaafden in sommige delen, wat ons opviel.
De dag eindigden wij op een terras in de zon en op het dak van ons hotel. Het weer valt tot nu mee. Bewolkt met af en toe een miezer maar zeker ook zon.
Maandag 31 augustus
Met wat bewolking vanochtend uit Odense vertrokken maar het trok al snel open en de zon kwam zeer regelmatig te voorschijn. Eerst Odense uit en over de brug naar het eiland Zeeland. We reden door een glooiend landschap met voornamelijk dorpjes en boerenland. Beetje Frans aandoend met iets modernere apparatuur en huizen. Eerste stop was het gigantische kasteel Frederiksborg met een museum over de historie van het Deens koninkrijk en een historische tuin.
Daarna een bezoek gebracht aan Han de zeemeerman; tegenhanger van de kleine zeemeermin. Alleen Han staat in Helsingor. Daar ook een wandeling langs het kasteel gemaakt.
Vervolgens op zoek gegaan naar de 6 vergeten reuzen rondom Kopenhagen. Deze liggen overal verspreid in de bossen en parken. Het was heerlijk weer dus voor ons een goede uitdaging om ze te vinden en van het weer te profiteren. We hebben er 5 gevonden en gaan woensdag de 6e een bezoekje brengen.
Morgen gaan we Kopenhagen bekijken. Denemarken valt tot nu niet tegen. Leuke dorpjes en het landschap is ook ok. Mensen zijn ook vriendelijk en corona is ver weg blijkbaar. Wanneer je afstand neemt kijken veel mensen je vreemd aan. Wanneer er desinfectie staat gebruikt iedereen dit ook, zelfs antibacterieel (we vechten tegen een virus domme Duitser en Deen!). Maar verder is er in de omgang weinig van te merken.
We zijn in Denemarken!
Gisteren na behoorlijk wat oponthoud op de 1 in Duitsland aangekomen in Sittensen. Een klein groen dorpje met 1 kerk en heel veel geloof. Zelf in de raamstijlen trof je een kruis aan.
Om 9.00 uur vertrokken wij vanochtend in de richting van Denemarken. Na Hamburg weer een flinke file. We zijn vervolgens de snelweg afgegaan en binnendoor richting de grens. De navigatie liet ook zien dat er op de snelweg voor de grens een file was.
In Medelby nog getankt en toen bij Persmark de grens over. Hier werden onze paspoorten gecontroleerd. Dit zou ook de file hebben kunnen verklaren op de snelweg.
Eerste stop was Mogeltonder (zet zelf de streepjes door de O’s). Een oud dorpje wat een beetje aandeed als Thorn in Nederland maar dan bruine steentjes. Hetzelfde geldt voor Ribe wat groter is maar ook een leuk oud centrum. Beide dorpjes hebben we doorgewandeld. Gelukkig was het niet druk waardoor de 1,5 meter afstand lukte. Helaas niet bij het bruidspaar maar dat is blijkbaar gebruikelijk.
De overnachting is bij Rafael en Estavana in het buitenverblijf. Esbjerg is niet heel erg bijzonder maar voldoende voor de nacht.
Volgende poging; Denemarken
Namibie hebben we helaas net niet gehaald. Frankfurt was op 14 maart het eind station. En om 22;00 uur dezelfde avond waren we weer thuis.
Heel wat tijd kwijt geweest om onze hotel reserveringen te annuleren en ook geld terug te krijgen. Op dit moment hebben we bijna alles terug, alleen Lufthansa belooft van alles maar komt niet over de brug. We zijn nu pas 5 maanden verder dus nog even geduld.
Nu eerst een poging om Denemarken in te komen.
Route in het kort:
Esbjerg, Kopenhagen, Eiland Mon en weer terug. Even een weekje er tussenuit.
We gaan eerst naar Sittensen in Duitsland voor een overnachting (wanneer covid dit toelaat).
Namibie
Nog 4 weken. Dit wordt de route:
We gaan vanuit Windhoek met de klok mee; dus eerst naar het zuiden!
Kootenay Nationaal Park, Lake Louise en Emerald Lake in Yoho Nationaal Park
Geen mannetjes Big Horn Sheeps gezien, ook niet toen wij vanochtend zigzaggend door het dorp zijn gereden.
Kootenay National Park stond op het programma. Duidelijk minder bezocht dan Jasper en Banff. Oude huisjes en ook bezienswaardigheden die afgesloten waren omdat een brug weg gespoeld was. Gelukkig wordt die volgens de borden herfst 2017 herplaatst (geen typfout!).
Paint Pots, 3 vijvertjes met gele en rode kleur, konden we niet bereiken omdat het pad totaal blubber was. Onze schoenen waren al wel geel geverfd.
De bergen van de Rocky Mountains zaten al flink onder de sneeuw. Met de zon er bij waren ze zeer indrukwekkend. Via Lake Louise, wat nu in dit jaargetijde nog steeds zeer druk is en er zelfs een dorpje bij gebouwd is, gingen we naar Emerald Lake. In de lodge aan het meer, wat niet onder doet voor Lake Louise, zouden we overnachten. Een zeer mooie omgeving midden in Yoho National Park en omgeven door hoge bergtoppen van de Rocky’s. Ook het water van het meer is zeer helder en turquoise. De lodge is al oud en dat is ook wel aan te zien aan het onderhoud. In de zomer moet het een fortuin kosten om er te verblijven. Wij vinden het nu wel OK. Oud Engelse stijl ingericht met een eigen openhaard. Die gebruiken we maar aangezien het onder het vriespunt is.
Donderdag 17 oktober 2019
We vertrekken vroeg. Om 8:00 uur rijden we weg in de richting van Calgary. Eerst via de Takkawwaw falls, maar die weg is gesloten. Dan maar verder richting Bow Valley road, de tegenhanger / verlenging van de Icefield Parkway. Ook weer een mooie weg door de bergen met uitzichten. De zon begint te schijnen dus we genieten van alle uitzichten.
In Banff bezoeken we het centrum met de oude gebouwtjes en winkelstraat. Grappig om te zien. Wat oude Engels aan doende gebouwen met de meest hedendaagse winkels en vooral vreetgelegenheden.
Voor de spits zijn we in Calgary en ons hotel. In het hotel loopt Sabrina en stevige pas de lift naar onze kamer voorbij. Almar zwaait haar uit naar haar nieuwe leven in dit, toch best wel, relaxte land.
Morgen helaas het vliegtuig weer in.
Icefield Parkway naar Golden en Kootenay National Park
Gisteren de vastgestelde menu’s en buffetten in verband met het lange weekend van Thanks Givingday kunnen ontwijken in een Bistro. Goed gegeten. Om 9.00 uur vanochtend nog bij de bakker 2 kaneel broodjes en 2 andere zoete snacks gehaald en naar de Icefield Parkway gereden. 1 van de mooiste wegen ter wereld door de Rocky Mountains. Het is helder en de wolken hangen rond de bergen. Je ziet veel maar af en toe betrekt het. Op sommige momenten komt zelfs de zon door de wolken heen. We zien weer Wapiti’s staan met grote geweien.
De eerste stop is Athabasca waterval. Deze valt door een kloof in de bergwand. Heel helder blauw water wat uitkomt in een kreek en door kabbelt.
Wij maken verschillende stops bij meren en kreken die wij 11 jaar geleden niet hebben bezocht of niet meer kunnen herinneren. De weg gaat door een landschap met naaldbomen en wat oranje loofbomen. Maar hoe verder we rijden des te meer sneeuw ligt er. De foto’s zeggen genoeg. Door het weer is Pyto Lake niet te bereiken. De weg is afgesloten in verband met de zware sneeuwval. Maar Hector Lake heeft een zelfde kleur maar ligt iets verder weg tegen de bergen.
Via Yoho National Park rijden we naar Golden om te overnachten. Een dorpje met veel woonwagens en weinig uitstraling, wat luguber ziet het er uit. We maken ons wat zorgen om te overnachten. Maar hadden we de snelweg in eerste instantie 1 kilometer verder door gereden dan hadden we direct volop keuze gehad in hotels en restaurants. Goed gegeten bij de Japanner, a la carte ondanks “Thanks Giving” en overnacht met de volgende ochtend ontbijt, dat was al even geleden.
Dinsdag 15 oktober 2019
Vanochtend van Golden 100 kilometer naar Radium Hot Springs gereden. In dit dorp beginnen de Kootenays. Dit park is minder bekend en ook in de Rocky Mountains. Het dorp staat ook bekend om zijn Big Horn Sheeps die er rond moeten lopen. De weg naar Radium is erg mooi. Bijna een goed alternatief voor de Icefield Parkway, maar daarvoor is het mooie gedeelte langs een spoorweg, grasland afgewisseld met meren en bergen met besneeuwde toppen er achter net iets te kort. Maar de omgeving is zeker een aanrader gecombineerd met het Nationale Park Kootenays. We stoppen in het park bij een uitzichtpunt over het dal. En een meer met de toepasselijke naam “Olive lake”. Olijf groen met heel helder water waardoor de berg erachter mooi reflecteert in het meer dat vol ligt met boomstammen. De entree naar het park tussen de bergrotsen door is al een beleving op zich. Morgen gaan we de gehele Kootenays door naar onze overnachting aan Emerald Lake wat iets weg heeft van Lake Louise in Banff National Park.
Tot nu hebben we wel Big Horn Sheeps gezien maar niet de mannetjes met de volgroeide karakteristieke hoorns. Hopelijk zien we ze zo wanneer we door het dorp, wat op een Oostenrijks Bergdorp lijkt, naar ons restaurant lopen.
Wells Gray en naar Jasper
Regen, sneeuw en kou. Dat omschrijft de dag. We gaan toch op weg maar zien de gehele dag geen wild. Begrijpelijk met dit weer.
We gaan zo ver mogelijk het park in en halen wat herinneringen op van 11 jaar geleden. DE plek waar we hebben gestaan met de camper en waar we de beer met 2 jongen en een vader die naar hun toeterde met de claxon van de camper. We herkennen de plekken nu weer. Er is in 11 jaar weinig veranderd gelukkig.
Ondanks de bewolking en zeer lichte miezer besluiten we de Helmcken falls rim trail te lopen. Voor de meesten ruim 3 uur heen en weer naar de bovenkant van de hoge waterval. De heen weg doen we door het bos in nog geen uur. Daar aangekomen 1 grote mistwolk. We zagen de rivier overduidelijk, ook waar het water begint aan de val maar de waterval zelf is gehuld in nevelen. Ook na even wachten. Zonde van de wandeling. En langzaam gaat het harder regenen en besluiten we na de loop maar naar het huisje te gaan. Het is ondertussen borreltijd geworden (door manipulatie van de klok).
Eten doen we in ons huisje omdat de dichtstbijzijnde restaurant 40 kilometer ver is. En het is aardedonker om ons huis. Er kan blijkbaar geen licht aan buiten en wij zijn de enige. Om 19.30 uur wordt er op de voordeur geklopt, wetende dat er niemand verder in de buurt is in dit park. Is dit dan het begin van de ijzersterke horror film? Nee, het zijn de andere huurders van de 2e cottage. Die krijgen de eigenaresse niet te pakken. We geven ze de wifi code en wensen ze veel succes met contact krijgen. Meer kunnen wij ook niet doen. Na 15 minuten kloppen ze nogmaals aan en vragen of wij binnen zijn gekomen met een 4 cijferige code. Dit was zo en eindelijk konden zij naar binnen. Dit moet niet te vaak gebeuren in deze omgeving.
Zondag 13 oktober 2019
Het regent nog en we besluiten vroeg op weg naar Jasper te gaan. We bezoeken nog Sapatha waterval, een bijna gelijkwaardige aan Helmcken maar minder hoog maar ook mooi en heel even is het regenen minder geworden. De waterval zit in de wolken maar na een paar minuten komt deze toch even te voorschijn. Om om 9.00 uur Wells Gray te verlaten. De gehele dag regent het. We stoppen nog bij een kleine waterval en rijden vervolgens Alberta in. We rijden Jasper voorbij omdat we ergens een plek hebben gelezen waar Big Horn Sheeps zich vaak bevinden. En dit klopt, jongen en vrouwtjes. Helaas zonder de mannetjes. De weg er naar toe zien we ook nog een mannetjes Elk (Wapiti) met een gewei en op de terugweg de rest van zijn familie.
Morgen onze eerste poging om de Icefield Parkway te bekijken. Hopelijk nu zonder mist als 11 jaar geleden.
Aankomst in Wells Gray Provincial Park
Inkopen doen in 100 Mile House (ja echt een dorp) omdat we 2 dagen midden in een park zitten zonder restaurant en winkels om ons heen. Het is druk omdat het een lang weekend is voor de Canadezen, Thanksgiving is het aanstaande maandag.
De route gaat verder door het binnenland over de 24. Wat ruig landschap met kleine dorpjes. Veel landbouw.
Het is de laatste dagen erg goed weer, zonnig maar heel erg koud. We komen overdag net boven het vriespunt. Maar in de zon is het lekker. Om 14.00 uur komen we aan in Wells Gray. Na wat informatie te hebben opgehaald over het park direct naar de hoogste waterval Helmcken falls. Deze dondert naar beneden van 141 meter. De 4e hoogste van Canada. Maar eerst, op 500 meter afstand van onze Cottage, zien we een beer rustig grazen in het weiland. Kijkt regelmatig op wat er om hem heen gebeurt, om vervolgens weer door te grazen. Almar loopt wat langs de weg en daar is de beer wel geïnteresseerd in. Terug naar de auto. Er zit nog prikkeldraad tussen auto en beer maar veiligheid voor alles.
Helmcken falls wordt bekeken. Vreemd hoe het geraas van een waterval van die hoogte zo verstomd klinkt. Het valt ook in een soort kom van de berg.
Omdat het nog steeds zonnig is direct door naar de kleine Niagara waterval, Dawson falls. Deze raast met veel water de afgrond in. Een brede maar niet heel hoge waterval, maar wel heel veel water. Een mooie omgeving.
