Fish River Canyon naar Luderitz via Kolmanskop

Gister middag nog een kort stukje gereden door de omgeving. Nog een Zebra gezien en uiteraard Oryxen. In de avond een dubbele hamburger gegeten. Deze was goed bereid en volgens ons met wild vlees. Kan een Springbok of Oryx zijn geweest.

Om 8:30 reden we weer de ruim 100 kilometer terug naar de snelweg B4. De afwisseling bestond uit 6 Zebra's en 3 bochten. En dat in 100 kilometer.

De B4 was ruim 300 kilometer en na 200 kilometer licht glooiende steppe / droogte met groene toefjes werd het langzaamaan mooier. Het rood bruine werd geler en vermengde zich zelfs even. Er ontstonden langs de weg wat bergjes die met grijze tinten sterk afstaken. Op 10 kilometer van Luderitz stopten we bij Kolmanskop. Dit was begin vorige eeuw een booming dorp van de Duitsers omdat er diamanten gevonden werden. Nu is het een spookdorp waar de gebouwen door de duinen wordt verzwolgen. Er zijn nog een paar huisjes die ingericht zijn zoals het vroeger was. De landhuizen vervallen steeds meer.

In Luderitz zelf hebben we de tank weer volgegooid, voor 1 euro per liter diesel! En de achterbak met water en wat eten voor tussen de middag.

Kalahari naar Fish River Canyon

Het is best handig dat hier in Namibië veel Zuid Afrikaans wordt gesproken. Hierdoor kan de barman rustig zijn ongenoegen over een groep Kroaten uiten en wij antwoorden terug in het Nederlands. Maar dit terzijde.

Eergisteren nog een middag safari gedaan door de Game Reserve. De oppervlakte is 10.000-en km2. Dus verdwalen is makkelijk. Na 2,5 uur rijden over de rood bruine zandduinen en veel wild te hebben gezien, zoals Struisvogels, Zebra's, Oryxen, Giraffen, herten en de 2 zojuist geïntroduceerde neushoorns, vroeg de gids waar onze lodge lag. Iedereen wees een andere kant op. We eindigden bovenop een zandduin met zonsondergang voor een sundowner. De eerste slok werd uitgegoten op de aarde met de woorden: "Op de president!"

Gisterenochtend vertrokken we naar Fish River Canyon. Dit is na de Grand Canyon in Amerika de grootste kloof op aarde. En het heeft zeker wat weg van de Grand Canyon. Ruig, diep, wijd en ook rood-bruin.

Maar voor we daar waren moesten we eerst 60 kilometer over de D-weg en 30 over de C-weg. En toen hadden we weer asfalt onder ons de volgende 300 kilometer. Onderweg stopten we nog bij een "Quiver tree" bos (kokerboom). De Kokerbomen lijken op een broertje van de Baobab. En we hebben de Speeltuin van de Reuzen bezocht. Er liggen rotsblokken op elkaar gestapeld alsof het lijkt dat er een reus met blokken heeft gespeeld. Maar ook niet opgeruimd. Na 250 kilometer even een onderbreking. Vervolgens gingen we langs Keetmanshoop om tot slot nog 100 kilometer over gravel, C-weg, naar ons hotel te gaan; Roadhouse. Hier konden we ook weer tanken. Met de afstanden in Namibie, en een tankstation in Keetmanshoop gemist te hebben geeft dit wel een beetje opluchting na bijna 500 kilometer geen tankstation tegen te komen.

Vanochtend hebben we dus de Fish River Canyon bekeken. Op 4 plekken kan je een kijkje nemen in de kloof. Tijdens de rit er naar toe zagen we de zeer zeldzame Hartmanns Berg Zebra's. Op de terugweg naast Oryxen en Springbokken ook 3 Giraffen. We moesten hiervoor wel onze auto van de weg nemen en het ruige terrein op brengen. Morgen gaan we verder richting de Atlantische Oceaan.

Kalahari

Zondag 25 februari 2024

Van regen hebben we niets vernomen. Het was gisteren tot na 21:00 uur ruim 25 graden en toen vielen onze luiken dicht. Ondertussen hadden wij begrepen dat de President een ronde had gemaakt door de stad en uiteindelijk nabij het stadion zijn laatste toespraak kreeg. In het stadion zaten de Namibianen mee te luisteren en overal was het op TV.

Vanochtend werden we door de mevrouw van ons B&B er op gewezen dat er al een uittocht gaande was richting de begraafplaats. Gisteravond was de president al overgebracht naar de begraafplaats ten zuiden van Windhoek, langs de enige weg naar het zuiden. Om 10:00 uur zou de daadwerkelijke begrafenis plaatsvinden. Vanaf 9:00 uur werd verwacht dat de hotemetoten naar de begraafplaats gebracht zouden worden en de wegen afgesloten. En wat er dan tot 12:00 uur zou gebeuren op de weg weet niemand. Wij weten wel dat ze in deze landen niet echt houden aan parkeerplaatsen en zijn om 7:45 uur vertrokken.

De stad uit was rustig. Op iedere straathoek minimaal 1 militair totdat we een kilometer voor de begraafplaats aankwamen en het heel druk was. Aan beide zijden van de weg een lint militairen. Auto’s met zwaailichten reden af en aan, ook tegen de richting in (voor ons dus normaal aan de rechterzijde van de weg……). Namibianen liepen langs deze weg naar de begraafplaats. Traditioneel in zwart gekleed. Een aantal vrouwen met fel gekleurde hoeden. En een aantal zoals het voorschrift is: gesluierd in zwart. Best indrukwekkend om te zien. Op een kruispunt mochten wij de parkeerplaats oprijden van de militair. Wij bedankten vriendelijk en lieten de begrafenis aan de echte Namibianen.

Wij reden door naar het zuiden. De lange asfaltweg werd rustiger en rustiger. Dit is de B1, de centrale weg van Noord naar Zuid, tot ver in Zuid Afrika. Ik denk dat we over 100 kilometer 3 vrachtwagens en 20 auto’s zijn tegengekomen. Het landschap was licht glooiend met rood-bruin zand en best groen. Grassen, struiken en bomen. Even tanken en weer door. Je weet nooit wanneer je een volgend tankstation tegenkomt. 2 sexende apen van de weg gereden en linksaf de C weg op, Dit staat voor Cravel (ja we weten dat het “gravel” is). Het werd droger, geel - rood zand en zagen veel Secretaris vogels. Daarbij ook herten, exacte soorten weten we even niet.

Begin van de middag kwamen we aan via een D-weg, dit is een C-weg met hobbels en gaten, bij ons Lodge. We werden binnengelaten door de bewaking en stopten even. Auto in 4x4 en het zand op. Onderweg kwamen we struisvogels, herten en giraffen tegen. Na 10 minuten zand rijden kwamen we aan bij ons rondavels, rieten hutten. We zitten nu midden in de Kalahari. Rood zand en veel kronkelige bomen. Een heel mooie omgeving. Hier verblijven we 2 nachten. EN waar wij voor naar Namibië zijn gekomen hebben we gezien, de Oryx!

Maandag 26 februari 2024

Vanochtend om 7:00 uur moesten wij ons melden bij de receptie. We gingen met de San-mensen, ook wel Bosmannen genoemd, een wandeling maken. 6 mannen die ons in hun “klik-taal” vertelden, op een komische wijze, hoe ze de Miereneter vingen. Nadat de Miereneter de termieten hadden gegeten, volgde de San de sporen. Vingen de slapende Miereneter en bevrijde de termieten uit de maag. Vervolgens aten ze het dier en gebruikte de rest van zijn lijf voor medicijnen.

Daarnaast legden ze uit wat ze allemaal met een Struisvogelei konden doen. De inhoud eten, de schaal gebruiken als water bidon en kopje, en als medicijn voor maagkrampen. En hoe ze met een struik een vogel vingen. De San-verteller ging helemaal los hoe een kip doet wanneer het niet meer weg kan. Maar ook hoe blij verrast hij was met zijn vangst.

Tot slot lieten ze zien hoe ze jagen met pijl en boog. En de pijl was echt scherp want 2 maal drong de pijl diep door een dunne tak heen. Op 30 meter afstand een score van 100%.

Vanmiddag gaan we nog op safari. Maar we hebben nu al zoveel getypt dat waarschijnlijk het internet hier verstopt raakt.

3 jaar, 11 maanden en 10 dagen later

We zijn in Windhoek. Ja ja 3 jaar, 11 maanden en 10 dagen later dan gepland. Nog nooit zo lang voorbereidingen getroffen.

Heel even dachten we dat er weer van alles tussendoor zou komen. Onze piloot staakte vorige week, en nam al zijn collega's daarin mee. Afgelopen dinsdag de bagage afhandelaars en gisteren nacht in ons hotel in Frankfurt het brandalarm 2 maal. Maar nogmaals, we zijn er dan toch. Zitten nu op ons verandaatje te lunchen en plan voor morgen te maken.

3 weken geleden is de president van Namibië overleden. En ze hebben bedacht dat wij daarbij aanwezig willen zijn. Dus morgen is de uitvaartdienst en aangezien er 1 weg naar de begraafplaats is, de weg die wij moeten nemen naar onze volgende halte is dit voor ons even puzzelen. Zodra de stoet in beweging gaat komen in Windhoek, waar de ceremonie begint, dan zal kort daarna de weg afgesloten kunnen worden richting de begraafplaats. En hoe lang dat gaat duren weten ze hier nog niet.

Maar nu zitten we in 29 graden, licht bewolkt en droog. Vanavond heeft de plaatselijke Piet Paulusma een licht buitje gepland staan. Maar dat kan gebeuren in het regenseizoen.

Namibie poging 2

We gaan weer een poging wagen. De route is weer hetzelfde: Route Namibië.

Op 14 maart 2020 strandden wij tijdens onze overstap op de luchthaven van Frankfurt. Dezelfde avond sliepen we weer thuis.

Nog 2 weken en dan vertrekken we vanaf Frankfurt richting Windhoek. Hopelijk komen we dit keer verder dan Frankfurt. Het volgende verhaal zal dit uitwijzen.

Rocky Mountains en terug naar huis

De afgelopen 2 dagen voor zover het mogelijk was door de Rocky Mountains gereden en gelopen. Helaas was de centrale weg door het park afgesloten doordat er 3 meter sneeuw op lag. Hierdoor konden wij maar 20 kilometer het park in. De overige 60 km hebben we dus niet gezien.

We hebben een grote groep Elken over de kale vlakte zien lopen die een redelijke draf hadden. Helaas op afstand. Voor de rest een omgeving tussen de bergen met witte toppen en een groot deel van het bos verbrand. Wat betreft dieren weinig gezien tot het eind van de dag. Weer een grote club Elken en nu stond er ook een mannetje tussen met een groot gewei. Hier hebben we een tijdje bij staan kijken.

Vandaag hebben we de weg terug richting Denver in gezet. Op de route zijn we kort gestopt in Nederland. Soms is het dichterbij dan je denkt. Nederland ligt aan de oostkant van de Rockies en is een oud mijnwerkers dorpje. Deze heette eerst anders maar kreeg de naam door een bedrijf uit......

Als laatste kregen we nog een toegift van een Coyote die vlak voor onze auto over wilde steken. Deze vluchtte de bosjes in maar kwam even later toch weer even te voorschijn. Tot slot reden we door een vallei met ruige ronde rotsen langzaam aan de vlakte van Denver op. De temperatuur steeg weer naar 23 graden. Onbewolkt was het alweer de laatste dagen maar dan rond het vriespunt, hoewel de zon erg warm was.

Morgen om 12:00 uur vertrekken we via Boston naar Amsterdam.

Colorado Springs naar Rocky Mountains

We zijn ondertussen aangekomen in ons laatste stop voordat we weer naar Denver moeten voor de vlucht naar huis.

Vanochtend begonnen met een bezoek aan de klifwoningen van Manitou Springs. Dit is gelijk aan ons eerder bezoek aan Mesa Verde maar veel kleiner. Je kon er nu doorheen lopen en dus een betere indruk krijgen hoe de indianen bijna 1000 jaar geleden hebben geleefd. Kleine ruimten met kleine deurtjes waar je bijna in vast komt te zitten. Gebouwd in een inham in de berg. Bijzonder om eerst Mesa Verde gezien te hebben van bovenaf en nu er zelf doorheen te lopen.

Onze navigatie wilde ons via de snelste route, de snelweg, richting de Rocky Mountains sturen. Nou, wij wilden dat zeker niet. Maar dat bracht wel wat discussie in de auto omdat we de geplande route door de bergen niet goed konden vinden. Toch gelukt en we moesten weet door de sneeuw heen. Maar eerst bij een uitzicht even brunchen. Werden we aangesproken door een mevrouw. Of we haar bril wilden hebben. Zeker wel, en hierdoor hebben we de bijna totale zonsverduistering kunnen zien. De bril hebben we niet meer terug gegeven en op verschillende plaatsen hebben we nog naar de afnemende zonsverduistering gekeken.

Nadat we de sneeuw hadden overwonnen reden we over een Scenic Byway. Niet een echte maar toch wel een mooie weg door de bergen. Ineens een kleine opstopping van zo'n 10 auto's. Daar gebeurde iets! 2 Elanden die aan het drinken en eten waren. Eindelijk weer wat wildleven te zien. Hier hebben we zo'n 150 foto's gemaakt. Waarna we verder zijn gereden naar ons laatste park, de Rocky Mountains. We overnachten in Grand Lake, een klein dorp aan de rand van het Nationale Park in een houten huisje. Het dorp ligt aan een meer, heeft 3 wegen en 5 zijwegen maar de hoofdweg heeft nog een beetje het oude Wilde Westen sfeertje. Hier gaan we de komende 2 dagen nog wat rond lopen en rijden.

Black Canyon of the Gunnison National Park, Pikes Peak en Colorado Springs

Gisteren en eergisteren was het koud, bewolkt en sneeuwachtig. We hebben zowel de Zuid als Noord kant van de Black Canyon (vallei) bezocht. Mooi om te zien een vallei van bijna een kilometer diep. Maar door de bewolking en regen / sneeuw lastig op foto's te krijgen. Het is een ruig landschap van grijze scherpe rotsen en bergen. Onderin stroomt de Gunnison rivier die 1 van de meest stijle rivierenbeddingen heeft. Hierdoor slijt deze snel door de vallei heen. Overigens begint de rivier in een stuwmeer. Althans dat is zijn lot geworden.

Vandaag was het weer strak blauw en in de zon warm. Wij zijn Pikes Peak opgereden. Éen van de bekendste bergen in de VS. De rit er heen was circa 20 kilometer en we eindigden in de volle zon met een ver uitzicht in de sneeuw. Eind halte was op 4400 meter.

De dag sloten we af in een plaatselijk park in Colorado Springs, Vallei van de Goden genaamd. Rode rotsen en pieken die uit het landschap steken, midden in de stad.

Morgen gaan we het laatste park bezoeken: Rocky Mountains NP. Benieuwd of daar ook sneeuw ligt. En misschien maken we nog iets mee van de zonsverduistering die vooral in New Mexico en midden en Zuid America te zien is.